Deze keeper (7) is de held van het voetbalveld

Arje (9) gaat kijken naar de voetbalwedstrijd van broertje Loek (7). Fluitende scheidsrechters en schreeuwende mensen maken het moeilijk voor hem om ervan te genieten. Maar dan gebeurt er dit…

Zo heet dit blog. Het is een verhaal. Op het eind glimlach je. Ik weet het zeker. 😉 Daar gaan we: 

Op zaterdagochtend ga ik met Arje kijken naar Loeks voetbalwedstrijd. Als ik de tandem neerzet bij de club, wil hij meteen de geluidsbeschermer op. 'Er-zijn-fluitjes,' zegt hij. Behoedzaam loopt hij tussen de voetbalvelden door. Een apart gezicht, want dit is ook zíjn club. De club waar hij elke woensdagavond traint in het door onszelf opgezette G-team. Nu is het een drukte van belang. Op elk veld worden wedstrijden gespeeld.

Arje houdt mijn hand vast en ik moedig hem aan met me mee te lopen naar het veld waar Loeks team aan het spelen is. ‘We gaan naar Loek kijken,’ herhaal ik steeds als ik voel dat hij aarzelt. Het liefst zou Arje rechtsomkeert maken en terugfietsen naar huis waar geen schreeuwende voetballers en onverwachte fluitsignalen klinken.

Als we aankomen staat Loeks team met 9-1 voor. Arje ziet opa, zwaait van een afstand, loopt naar hem toe om gedag te zeggen, maar krimpt ineen als het fluitsignaal klinkt. Zo snel als zijn voeten hem kunnend dragen vindt hij een plekje in de dug-out die het verst van de wedstrijd af ligt: de plek die hem de grootste kans oplevert om het fluitsignaal het minst te horen.

Als het laatste fluitsignaal klinkt ten teken dat de wedstrijd afgelopen is, komt Arje uit zijn veilige honk.

‘Heeft-Loek-gewonnen?’ vraagt hij.

‘Ja,’ zeg ik.

‘Heeeeee!’ roept hij, terwijl hij het veld oprent. ‘Je-hebt-gewonnen, Loek!’

Loek krijgt een dikke knuffel midden op het veld. Dan zoekt Arje de rest van Loeks team op.

‘Je-hebt-gewonnen!’ roept hij, terwijl hij de ene na de andere high five uitdeelt. De tegenpartij kijkt even op naar de jongen die hard schreeuwend en mét geluidsbeschermer op, een rondje maakt langs alle spelers om hun overwinning te vieren.

Dan is het tijd voor de penalty’s.

‘Geen-fluitje-meer?’ vraagt Arje.

‘Nee, geen fluitje meer,’ zeg ik.

Toch houdt hij zijn geluidsbeschermer angstvallig op.

De teams stellen zich zenuwachtig in twee rijen op, terwijl het publiek zich om het doel schaart.

Na het 7e schot loopt Arje onverwacht een paar passen naar voren.

‘Wil jij dadelijk ook Arje?’ nodigt Loeks trainer hem uit.

‘Ja!’ roept Arje.

‘Dan mag je straks ook!’ belooft Loeks trainer.

Arje wacht geduldig, terwijl hij juicht bij iedere bal die in het doel terecht komt.

Als beide teams helemaal klaar zijn, vraagt de trainer aan de 7-jarige keeper van de tegenpartij of hij blijft staan voor de laatste penalty. De keeper knikt. Dan roept Loeks trainer: ‘Kom maar, Arje, de keeper is er klaar voor!’

Opgetogen dat hij ook mag, loopt Arje zes… nee, het worden toch maar liefst twaalf passen naar achteren. Hij neemt z’n tijd. Ik glimlach. Arje vindt niets mooiers dan alle (vragende en vrolijke) blikken op zich gericht te voelen. Dan rent hij in een mooi bochtje naar voren, schiet… en scoort.

Ik vind het een toffe ervaring voor hem. Hij probeert het vaak, maar meestal komt de bal naast het doel terecht. Ook Arje is verrast over zijn eigen doelpunt. Uitzinnig van blijdschap steekt hij een hand de lucht in. Euforisch neemt hij complimenten en schouderklopjes van Loek en zijn teamgenoten in ontvangst.

In een lange, uitlopende rij van ouders en spelers lopen we terug naar het clubhuis. De tegenpartij baalt even flink van het verlies van de wedstrijd. Een herkenbare sfeer, want andersom zou dat precies hetzelfde zijn voor Loeks team. Ineens herkent Arje de keeper van de tegenpartij.

Net iets té triomfantelijk zegt hij:

‘Ik-heb-gescoord, hè?’

Koortsachtig probeer ik iets te verzinnen.

Een aardig zinnetje waardoor Arje’s enthousiasme een klein beetje aardiger klinkt en tegelijkertijd het gevoel van de keeper recht doet, maar het blijkt onnodig.

‘Dat was echt een mooi doelpunt,’ verzucht de keeper.