Hoe een familiedag met lotgenoten me raakte

We gaan naar de musical Mamma Mia samen met andere kinderen en mensen met het Williams Syndroom. Raken de spelers van hun à propos door de onverwacht grote publieksparticipatie? Hoe een familiedag met 'lot'genoten me raakte.

Het blijft een bijzonder feestje, wanneer we de andere gezinnen ontmoeten die ook aangesloten zijn bij de Nederlandse Vereniging Williams Beuren Syndroom. Deze keer vooral ook omdat Arje (9) zichzelf herkent in de anderen. Dat steekt hij niet onder stoelen of banken:

‘Nog een Arje!’ roept Arje weer, als er een ander jongetje met het Williams Syndroom voor zijn neus staat. Hij schudt handen, zegt voortdurend zijn naam en wijst dan op zichzelf. Vrolijk herhaalt hij de namen van de andere kinderen. Hij spreekt ze steeds verkeerd uit, maar hij merkt het niet. Hij is volledig in zijn element.

Er zijn ook volwassenen met hetzelfde syndroom als Arje aanwezig. Een aantal jaren geleden vond ik het erg confronterend om hen te zien. Inmiddels ken ik velen persoonlijk en ben ik op de één of andere manier heel trots op ze.

‘Het konden wel broers zijn’, laat mijn zus weten als ik een foto doorstuur in de familie-app. En inderdaad, een dagje op stap met de Nederlandse Vereniging van het Williams Syndroom voelt als een hele vrolijke familiedag, terwijl we helemaal geen familie van elkaar zijn. Met deze gezinnen delen we lief en leed. We hebben aan een half woord genoeg.

Tijdens de lunch vertelt het bestuur van onze vereniging waar ze zich sterk voor maken. Een microfoon heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op kinderen en volwassenen met het Williams Syndroom. Na een tijdje heeft een aantal van hen zich erom heen verzameld. Af en toe nemen zij ook het woord. Met verbazing luister ik naar het gemak waarop ze met oprechte dankbaarheid hun verhaal vertellen. Er vallen geen stiltes, geen ongemakkelijke ‘eeeeehs’, ze hoeven niet na te denken over de woorden die ze kiezen. Onbevangen zeggen ze wat ze kwijt willen. Mamma Mia! Wat een prachtige eigenschap, bedenk ik. Wat zou ik daar graag wat meer van hebben. Altijd maar nadenken, twijfelen en afwegen helpt me niet altijd.

Als we plaatsnemen in het Beatrix Theater in Utrecht, beslaan we met bijna 200 mensen een groot deel van het publiek. De musical Mamma Mia kan elk moment beginnen. Arje verheugt zich op Super Trouper en Loek op Mamma Mia (we hebben geoefend!). Veel kinderen dragen net als Arje een geluidsbeschermer om de harde muziek te dempen.

Ik weet niet of ik het me verbeeld, maar even lijkt het alsof de spelers van hun à propos zijn, verrast door de onverwacht grote publieksparticipatie.

Elk grapje is nóg grappiger als je er oprecht en hardop van lacht.

Elk liedje nóg mooier als je het beleeft vanuit je tenen.

Elk praatje is nóg betekenisvoller wanneer je spreekt vanuit je hart.

Helemaal wanneer je je totaal niet druk maakt over wat een ander daar nou van vindt…
Mamma Mia!
Deze 3 dingen heeft iederéén nodig in het leven!

Terwijl alles steeds sneller gaat, steeds vluchtiger wordt en genieten steeds meer aan voorwaarden is gebonden, besef ik dat ik zojuist niet alleen toeschouwer ben geweest van een musical…. maar ook van 3 kwaliteiten, die niet alleen ik wil hebben. Maar ik denk iedereen!

Deze 3 dingen heeft iedereen nodig in het leven:

1. In het moment zijn, oprecht genieten van hetgeen zich voordoet.
2. Onbevangen zijn, je niet laten afremmen door verwachtingen van anderen.
3. Moeiteloos je dankbaarheid naar anderen durven uitspreken.