Mijn broertje is mongool

Mijn broertje is mongool. Zo gaat het lied van Kinderen voor Kinderen. De woorden snijden door mijn ziel. Gelukkig zingen ze inmiddels andere prachtige liedjes, die we gebruiken op Arje’s kinderfeestje.

Mijn broertje is mongool. Het is één van de liedjes van Kinderen voor Kinderen. Arje en Loek luisteren mijn oude cd’s op mijn oude cd-speler. Ze worden weer grijs gedraaid.

‘Papa, mama, zeg me toch, hoeveel nachtjes slapen nog?’

‘Zomaar wham in vuur en vlam’ (editie 13) wordt vol enthousiasme mee gezongen.

Bij ‘Meidengroep’ (uit editie 4), jawel, echt waar, hebben we ons eigen verzonnen dansje. Ik grinnik terwijl ik dit opschrijf.

Ze luisteren, bladeren in boekjes en barsten af en toe in dansen uit. Dan begint het volgende lied.

‘Mijn broertje is niet helemaal niet echt zoals het hoort

Hij ziet de wereld niet als wij

Is ook veel vrolijker dan wij

En met de kleinste dingen blij 

Dat komt mijn kleine broertje is geestelijk gestoord.’  (Beluister het hele lied hier).

Bij de eerste tonen race ik de woonkamer in en druk snel op ‘next’.

Als ik in een erg melancholische bui ben, kunnen de tranen me over de wangen rollen van dit lied. Hoewel ik weet dat het wellicht een tikkeltje neurotisch is, heb ik de CD wel eens verstopt. Of ik klik dus door naar het volgende liedje. Of ik leid ze af: ‘Jongens, komen jullie even wat drinken?’

Een meisje zingt in het lied namelijk over haar broertje die het Syndroom van Down heeft: ‘mijn broertje is mongool’. Ze zingt dat eigenlijk alleen zijn familie hem begrijpt. Andere mensen verstaan hem niet en schrikken van zijn stem. Hij gaat naar een ‘hele mooie en aparte’ school en op het eind van het liedje besluiten de ouders dat het beter voor hem is wanneer hij naar Huize Bos en Brem verhuisd.

‘Hij is geestelijk gestoord, mongool, griezelig voor buitenstaanders.’

Het lied werd uitgebracht in 1982 en het werd herhaald in 1989 en 1992.

Wat een tijdsbeeld… De exclusie spat er vanaf. Arje heeft een ander syndroom. Maar dat maakt de hardheid van de woorden niet minder. Ze snijden door mijn ziel.

Hoe anders is het leven voor Arje. Hij zit nu in groep 5 van de reguliere school bij ons om de hoek. In de zomervakantie werd hij 9 jaar. Nu, na de vakantie, geeft hij zijn kinderfeestje. We bespreken wat we gaan doen en wat we gaan eten (heel belangrijk!). Hij nodigt zijn klasgenootjes uit.

‘Papa, mama, hoeveel nachtjes slapen nog?’ vraagt hij elke dag wel een paar keer.

We verdelen de kinderen in groepjes en iedereen mag oefenen op alle instrumenten die we in huis hebben (en dat zijn er veel!). Vervolgens repeteren we het lied met z’n allen en maken we er een eigen videoclip van. De kinderen zijn euforisch: ‘We zijn een band!’

Als afsluiter eten we samen. Aan een lange tafel wordt er gesmikkeld, gekletst en gelachen.

Op het eind neemt iedereen afscheid en ineens ontstaat er een grote groepsknuffel waar ik met een grote glimlach op mijn gezicht even snel een fotootje van kon maken.

Arje praat onduidelijk, zijn stem klinkt heser en hij heeft niet dezelfde woorden paraat als de andere kinderen. Maar er is geen enkel moment waarop ik denk dat de anderen Arje niet begrijpen. Of dat ze hem eng vinden.

Ze zijn het zó gewend dat hij er is, ze zijn het zó gewend om met hem te spelen en met hem te praten.

Het wordt tijd om ‘Mijn broertje is mongool’ te herschrijven. Ik doe alvast een tekstsuggestie.

In plaats van: ‘Hij ziet de wereld niet als wij’  wordt het dan: ‘Hij is in de wereld net als wij’.