'Mijn kind heeft geen vriendjes' - en wat je dan kunt doen

'Wat leuk dat je kind vriendjes heeft. Mijn kind heeft er geen.' Een andere moeder vertrouwde het me toe. Toen ze het me vertelde, brak mijn hart. Opgroeien in de buurt, kinderen die langskomen om te spelen, elkaar ontmoeten in de speeltuin… het is allemaal niet zo vanzelfsprekend als je kind een beperking heeft. Wat kun je dan doen? Kún je iets doen?

Ik vind dit een fascinerend onderwerp. Het komt in veel van mijn blogs en podcasts terug. In deze blog benoem ik vragen die je mogelijk hebt. Wil je meer achtergrond, lees en luister dan vooral verder. Met name in de podcast ga ik hier nog diepgaander op in.

Er kunnen allerlei omstandigheden zijn waarom een kind geen vriendjes heeft om na schooltijd mee te spelen.

• Wat zie je gebeuren als je kind naar het speciaal onderwijs gaat?
• Is er wel ruimte voor in het dagelijks leven als je kind veel medische zorg nodig heeft?
• Wat nu als je kind het moeilijk vind om aansluiting te vinden met andere kinderen, om wat voor reden dan ook?
• Wat als je kind op een heel ander niveau functioneert en de spelletjes niet begrijpt? 
• Of juist fysiek niet mee kan doen?
• Hoe pak je het aan als alle kinderen zelfstandig naar de speeltuin kunnen gaan, maar jouw kind niet?
• Wat als je merkt dat de speeltuin niet de meest geschikte plek is voor je kind?
  

Tot Arje 3 jaar was, had ik geen idee hoe ik dit zou moeten regelen. Hij ging naar een medisch kinderdagverblijf, er waren veel ziekenhuisbezoeken en voor hem zorgen vond ik zwaar. Hij groeide toen niet midden in de buurt op. Ik vond het maar lastig om naar de speeltuin te gaan. Hij kon toch nergens op. En ik dacht ook niet dat het mogelijk was. Maar op een gegeven moment veranderde er iets. Ik ontmoette de buurmeisjes op het veldje direct achter onze huizen. Zij sprongen op hun fietsjes, en Arje ging er op zijn rollatertje achter aan. 

Opgroeien in de buurt... als ik één ding zeker weet dan is het dat het niet gelukt is door af te wachten… het is gelukt door het aandacht te geven. Door er werk van te maken. Door contacten met andere kinderen structureel op te zoeken en in te plannen. Want meedoen in de buurt zorgt ervoor dat je erbij hoort. Dat kinderen je kennen. Dat je meespeelt.

Arje kan het alleen niet zelf regelen. Dat hij andere kinderen ontmoet en samen met hen speelt gaat niet vanzelf. Daarom help ik hem daarbij. Tijdens dit proces werd ik heen en weer geslingerd door mijn eigen gedachten: ‘Dadelijk wilt niemand met hém spelen,’ en ‘ik kan toch aan niemand vrágen of ze met hem willen spelen?’ Dat is eigenlijk precies wat ik heb gedaan. Ik betrok andere ouders erbij, en dat hielp enorm. Uitleggen, faciliteren en loslaten (tot op bepaalde hoogte ;)).

Tussen zijn 5e en 12e levensjaar, bouwde Arje op die manier echt iets met andere kinderen op. Ik zag ze samen eten, samen schommelen, samen in de zandbak, samen bouwen, samen overleggen, samen voetballen, samen muziek maken, samen toneel spelen. Ieder op hun eigen manier, op hun eigen tempo, soms heel kort, soms wat langer. Elkaar troosten, vallen en weer opstaan.

De kinderen léérden met hem om te gaan. En leren… gaat in stapjes. Soms gaat het heel gemakkelijk. Soms verloopt het wat stroever. Dat hoort er allemaal bij; dát vergeten we vaak. Kinderen mogen dit léren. En wij mogen ze daar bij helpen. Maar hoe doen we dat dan?

In diverse blogs en podcast-afleveringen ga ik hier verder op in.